Şiir: Can Yücel

Can Yücel, tedavi gördüğü İzmir 9 Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi'nde 12.Ağustos 1999 tarihinde öldü. Uzun süredir bademcik kanseri ile mücadele eden 75 yaşındaki şairin durumu son bir haftada ağırlaşmış ve onkoloji servisinde yoğun bakıma alınmıştı. 1926'da Hasan Ali Yücel'in oğlu olarak İstanbul'da doğan Can Yücel, ortaöğrenimini Ankara Erkek Lisesi'nde, yükseköğrenimini Ankara Üniversitesi Dil Tarih ve Coğrafya Fakültesi Klasik Filoloji Bölümü'nde ve İngiltere'de Cambridge Üniversitesi'nde tamamladı. Uzunca bir süre Paris'te ve Londra'da yaşadı. BBC Radyosu Türkçe Yayınlar Bölümü'nde çalıştı, Nazım Hikmet'in ölümünde yayını kestiği için işine son verildi. 1963'te yurda döndü. Marmaris'te turist rehberliği yaptı. Daha sonra İstanbul'la yerleşti. Çeviriyi uğraş edindi, çeşitli gazete ve dergilerde köşe yazıları yazdı, şiirlerini yayımladı.  Can Yücel caz müziğine aşık ve hayatı caz müziği gibi yaşayan bir insandı: "Miles Davis ölmüş zatürreden O alacalı trampet O ters aşık O sittirici herif o eroinman Gökyüzünden bir ses Yeryüzü yüzlü adamcağız Unutmayacağım onu yaşadıkça Kulakmemelerimi arasıra okşarmışçasına Ve gözlerim onu dinledikçe eski şeylerimizden Güneş gözlükleri takıyor kendine Doğaç bir katarakt Kör, kör, kör, kör Sırtın döndü dönüyor bana O kadar sessiz o kadar kimsesiz ki ibne Dünya bile kalmıyor sahnede Herşey bir cümle ister, ister şiir ister musiki Cümlemiz için Tutturabilirsen eğer Ve iyi yontulmuş bir kamış varsa ağzında Kamışın varsa yani..." (bre kör!) Can Yücel, son yıllarını Datça'da hastalığı ile dalga geçerek/savaşarak geçirmişti. Aşağıdaki şiirler onun bu duygularını yansıtır:
AGANTASon şiirim yazılı esercedit kağıdından Kız gibi oynak bir oyuncak yelkenli yapıp Bıraktım körfezdeki dalgın suya Dev bir levent edasıyla ben de atladım içine -Anla artık hastalıktan nasıl ufalmışım- İhvandan bir meltem esmeye başlamaz mı ardımızdan Yalpalaya yalpalaya açıldıkça açıldık açıklara Açıklar ki benim dünya değil ahret kardeşlerim ŞAKA Bu ağarmış saçları Taş yel un zeytin badem Değirmeninde değil sanki Onkoloji merdiveninde öğüttük. Temmuz 1999, Öküz Dergisi	REQUIEM Dr. Mehmet Şen'e Boynum kıldan ince ölüme, - Değil mi ki şol illetten iğne - ipliğe dönmüş bedenim- Ve Ölüm ki benim bu ölümlü dünyaya gelmemle Beraber dünyaya gelen maşallahıvar oğlum, Ona ben analık ettim, onu ben elimle büyüttüm Onu şu kadarcıktan bu boya ben getirdim Yedim yedirdim, içtim içirdim, kustum kusturdum Onu sütümle, onu kanımla, onu aklımla besledim Nereye gittiysem, ölümüne kadar, yanımda götürdüm Ne zaman aşkımı öpsem, onada öptürdüm Ben gençken o da gençti, ihtiyarım o da ihtiyar Siperlerde omuzomuza o döğüştük o diyar bu diyar Kimi de nefsimizle barışık, bahtiyar mı bahtiyar Şiir düzerken tüykalemim oynatırdı kıyısından, Onu unuttuğum da oldu, ölümcül mü ölümcül bir ihmal! Hatırladığımda ama, öyle yarım yaşadığıma bin pişman... O denli unutkanlıklarım için mi şimdi bu intikam? - Adaam sen de, bir ben miyim alemde oğlu hayırsız çıkan! Ki saldın bu habis Haşhaşiyunu, 'lan, günahı boynuna', Anarşit bir Urartulu ur musallat ettim boynuma! Truva'da Tahta At güya, içinden uğruyorlar dışarı Çoğaldıkça çoğalan o maraz, o haşarı höcreler Farkındaysalar da kıyımın, tutamıyorlar zaar kendilerini Yazık, bende koyunkoyna onlar da verecek son nefeslerini!.. bakalım diyorum, gidiyoruz senle, namızsız oğul! Oğul verdikçe veren o belalıları da alayımıza katıp Neş'eye neşideler okuya okuya, iyi sulardan aşağı Gidiyoruz o ölümsüz Allahrahatlıkversinlere doğru... Sizin de içiniz rahat olsun, ey arkada kalanlar Bunlar böyle sizi anakarada ölüm yok
CAN’IN CANI CEHENNEME Can çıkıyor Canı çıkasıca Canı sıkılmış evden Can çıkıyor Evden bahçeden bayırdan Can çıkıyor Çamlıca’ya Öyle güzel bir İstanbul ki efendim Can çıkıyor can sıkıntısından Ve çalıyor, çalıyor taa Kınalı’daki Rum Kilisesinin çanı Sonra iniyor Can’ın canı Can’ın çıktığı Çamlıca’dan Ki Allah birikmiş taksitlerini affetsin Canı öyle çektiği için Ve de tatlı tatlı can cekiştiği için	-Sevgi Duvarı Sen miydin o, yalnızlığım miydi yoksa Kör karanlıkta açardık paslı gözlerimizi Dilimizde akşamdan kalma bir küfür Salonlar piyasalar sanat sevicileri Derdim günüm insan arasına çıkarmaktı seni, Yakanda bir amonyak çiçeği Yalnızlığım benim sidikli kontesim Ne kadar rezil olursak o kadar iyi Kumkapı meyhanelerine dadandık Önümüzde Altınbaş, Altın Zincir, fasulye pilakisi Ardımızda görevliler, ekipler, Hızır Paşalar Sabahları açıklarda bulurlardı leşimi Öyle sıcaktı ki çöpçülerin elleri Çöpçülerin elleriyle okşardım seni Yalnızlığım benim süpürge saçlım Ne kadar kötü kokarsak o kadar iyi Baktım gökte bir kırmızı bir uçak Bol çelik bol yıldız bol insan Bir gece Sevgi Duvarını aştık Düştüğüm yer öyle açık seçik ki Başucumda bi sen varsın bi de evren Saymıyorum ölüp ölüp dirilttiklerimi Yalnızlığım benim çoğul türkülerim Ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi
"Adam gibi adam"ların azaldığı bu zamanda onu (ve küfürlerini) özleyeceğiz. Can Baba'yı kendi sözleriyle uğurluyoruz...
FINITO DELLA MUSICAKonser oldum bitmemiş senfoniyi bitirdim Datça, Eylül 98 Can Yücel